ΟΙ ''ΠΕΛΑΔΕΣ'' ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αρνητική διαφήμιση για άλλη μια φορά αποτέλεσε για την πόλη μας το ολοσέλιδο αφιέρωμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (14/3) για τα αυθαίρετα της λιμνοθάλασσας. Το θέμα αποκτά ιδιαίτερη σημασία μετά τη στελέχωση με 12 υπαλλήλους της Ειδικής Υπηρεσίας Κατεδάφισης Αυθαιρέτων από το Υπουργείο Περιβάλλοντος η οποία έχει σαν κύρια αρμοδιότητα τον εντοπισμό αυθαιρέτων και το συντονισμό των υπηρεσιών για την έκδοση των Πράξεων Κατεδάφισης, αλλά και να προβαίνει αυτεπάγγελτα σε κατεδαφίσεις. Το Συμβούλιο της Επικρατείας τάσσεται υπέρ της επιβολής πολύ αυστηρών προστίμων ακόμη και για τα παλαιά αυθαίρετα - μετά το 1993 όταν άρχισε η ισχύς του νόμου 2145 - ώστε να καθίσταται ασύμφορη η διατήρησή τους. Το άρθρο κάνει μια εκτενή αναφορά στο ιστορικό της κατασκευής των ''πελάδων'' από άτομα που ως γνωστόν καμία σχέση δεν έχουν με ψαράδες, την κωλυσιεργία των αρμοδίων υπηρεσιών, τα ''στραβά μάτια'' των αρμοδίων, τις διευκολύνσεις για ηλεκτροδότηση και υδροδότηση, τα παράνομα ψηφίσματα των δημοτικών συμβουλίων και επιχειρήσεων, την πολυνομία και την αντιφατικότητα των νόμων οι οποίες λειτουργούν ως άλλοθι για την αναβλητικότητα και την διαιώνιση του προβλήματος, τις παραβάσεις των αδειών από τα καταστήματα στην παραλία του Λούρου και την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα όπου εκκρεμεί εκδίκαση μήνυσης του προϊσταμένου της Κτηματικής Υπηρεσίας κατά του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λ. Ρακιντζή. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό για την περιοχή μας και αναμένεται να λάβει διαστάσεις όταν αργά η γρήγορα το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο, καθώς όπως όλα δείχνουν η σημερινή ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου δείχνει αποφασισμένη για αλλαγή πορείας. Από την άλλη βέβαια, κάποιοι κάτοικοι της πόλης μας ή και άλλων περιοχών ( Ναύπακτος, Αγρίνιο, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ) συνεχίζουν απτόητοι να κατασκευάζουν ακόμη και σήμερα ή να ανακαινίζουν αυθαίρετα ''τύπου πελάδας'' μέσα σε δημόσιες εκτάσεις, προστατευόμενες -υποτίθεται- περιοχές από διεθνείς συμβάσεις, λες και η περιοχή ή ο νομός μας να είναι ανεξάρτητο κρατίδιο μέσα στην Ευρώπη, λες και δεν μας αφορά εμάς το θέμα. Οι αρμόδιοι αιρετοί βεβαίως ''ποιούν την νήσσαν'' για να μη διαταράξουν την ηρεμία της εκλογικής τους πελατείας, νομίζοντας αφελώς ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι ψηφίζουν συλλήβδην τον ίδιο πολιτευτή. Το ζήτημα έχει λάβει σοβαρές διαστάσεις, από τη στιγμή που η νοτιοδυτική ακτογραμμή της Αιτωλοακαρνανίας και συγκεκριμένα οι περιοχές Τουρλίδας, Λούρου και Διονίου έχουν πλημμυρίσει κυριολεκτικά από κάθε μορφής κατασκεύασμα, με ότι είδους υλικά θέλει ο καθένας, σε όση έκταση έχει προλάβει να καταπατήσει και να περιφράξει, εκμεταλλευόμενος την αέναη απραξία του κράτους. Το πρόβλημα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά και τις κατά τόπους εκλεγμένες αρχές που αντί να εθελοτυφλούν και να χαϊδεύουν αυτιά και πλάτες, όντας και οι ίδιοι σε πολλές περιπτώσεις ιδιοκτήτες ή χρήστες αυθαιρέτων, πρέπει να δουν το θέμα μακριά από πελατειακή και συγκυριακή αντίληψη. Σ’ αυτό τον τόπο δεν κατοικούν μόνο οι παραβάτες, κατοικούν και οι άλλοι που μάλλον είναι πολύ περισσότεροι. Χαρακτηριστικό δείγμα του ότι στην Ελλάδα ''ζούμε στον κόσμο μας'', είναι το περιστατικό που συνέβη στο Ευρωκοινοβούλιο όταν Έλληνας ευρωβουλευτής σε ομιλία του είπε ότι πρέπει να δούμε και το πρόβλημα των αυθαιρέτων. Έψαχναν τα λεξικά οι ξένοι και οι μεταγλωττιστές να βρουν τι σημαίνει ''αυθαίρετο''. Δεν υπάρχει ο όρος στις γλώσσες τους και προπαντός δεν υπάρχει στις νοοτροπίες τους. Από μια γραφική και δυνητικά αξιοποιήσιμη τουριστικά κατάσταση, όπου η παραδοσιακή ψαράδικη πελάδα με τα καλάμια και τα ψαθιά μέσα στο νερό έπαιζε πρακτικό για τους τότε ψαράδες και ρομαντικό για τους υπολοίπους ρόλο, περάσαμε σε μια εκτός ελέγχου κατάσταση όπου έχουν χτιστεί εντός και εκτός θαλάσσης κανονικά σπίτια με μπετόν και τούβλα, γκαζόν, φοίνικες και τσιμεντένιες ζαρντινιέρες, ελλενίτ , κάγκελα, ηλιακούς θερμοσίφωνες, και κάθε ηλεκτρική ευκολία, τα οποία χρησιμοποιούνται πλέον ως μόνιμες κατοικίες. Δεν μπορεί όλη αυτή η απερίγραπτη κατάσταση να συνεχίσει να κρύβεται πίσω από τη μπούρκα του τοπικισμού με το πρόσχημα ότι κάποιες πελάδες ανήκαν κάποτε σε ψαράδες, γονείς ή παππούδες των σημερινών παραθεριστών. Μια λίστα με τα επαγγέλματα των σημερινών ιδιοκτητών θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για έναν αντικειμενικό παρατηρητή, πέρα από λαϊκισμούς και εύκολους αφορισμούς. Βέβαια, ότι γίνεται στο νομό μας γίνεται σε αντίστοιχη κλίμακα και σε άλλες περιοχές της χώρας, παραθαλάσσιες ή δασικές. Η ‘’συνταγή’’ στις περισσότερες περιπτώσεις είναι γνωστή : Μαζευόμαστε πολλοί, κάνουμε σύλλογο, τον ονομάζουμε προσχηματικά με ένα τίτλο παραπειστικό και υποκριτικό ( φυσιολατρικός, παραδοσιακός, περιβαλλοντικός, φίλοι του δάσους, κλπ), φτιάχνουμε και κάνα εκκλησάκι (παράνομο κι αυτό αλλά ποιος θα πει ‘’όχι’’ στην εκκλησία) για να δείξουμε δήθεν πόσο καλοί χριστιανοί είμαστε αλλά κυρίως για να έχουμε ‘’πλάτες’’ και αρχίζουμε τις γνωστές πιέσεις προς τους ενδοτικούς πολιτικούς μέχρι να πετύχουμε τη νομιμοποίηση. Αντί λοιπόν να προσπαθούμε όλοι, πολιτεία και πολίτες, να αξιοποιήσουμε και να εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτές τις μοναδικές ιδιαιτερότητες του τόπου μας, έχουμε καταντήσει να γινόμαστε κάθε τόσο δυσφήμιση και παράδειγμα προς αποφυγή στα ΜΜΕ. Η Τουρλίδα, οι παραδοσιακές αυθεντικές πελάδες και γενικά όλο το θαλάσσιο οικοσύστημα της περιοχής μας θα μπορούσε με την κατάλληλη αξιοποίηση και διαφήμιση να αποτελέσει πηγή τουρισμού και πλούτου για όλους τους κατοίκους και όχι ευνοϊκή εξαίρεση για ορισμένους.