Οι πολιορκημένοι, απελπισμένοι πια, πήραν την οριστική απόφαση να επιχειρήσουν έξοδο τη νύχτα της 10ης Απριλίου προς την 11η, Κυριακή των Βαΐων, και ειδοποίησαν σχετικά τους Έλληνες του στρατοπέδου της Δερβέκιστας να προσπαθήσουν να φέρουν αντιπερισπασμό στους Τούρκους. Αποφάσισαν να σκοτώσουν όλους τους αιχμαλώτους, καθώς και τα γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ενώ η πρώτη απόφαση έγινε αποδεκτή, τη δεύτερη απέτρεψε ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Οπότε οι ασθενείς και τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στα πιο καλά οχυρωμένα σπίτια και εκεί θα πολεμούσαν μέχρι να πεθάνουν. Το μεσημέρι της 10ης Απριλίου καταρτίστηκε το σχέδιο και το δειλινό άρχισαν όλοι να μαζεύονται στις προσδιορισμένες θέσεις. Κατά τις 6.30 ακούστηκε επάνω στο Ζυγό η ομοβροντία του ελληνικού επικουρικού σώματος, που είχε φθάσει από τη Δερβέστικα. Όταν νύχτωσε οι περισσότεροι της φρουράς είχαν βγει έξω από την πόλη και περίμεναν το σύνθημα του ξεκινήματος. Το σχέδιό τους όμως προδόθηκε και οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν να τους κτυπούν με πυκνά πυρά κανονιών και τουφεκιών. Τελικά οι Έλληνες αποφάσισαν να κινηθούν. Όρμησαν οι άνδρες των δύο πρώτων σωμάτων με τα γιαταγάνια και τα σπαθιά τους επάνω στις εχθρικές γραμμές. Καμιά δύναμη δεν ήταν ικανή να αναχαιτίσει το χείμαρρο εκείνο των απελπισμένων. Ο καθένας τους κοίταζε πως να ανατρέψει τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά του και να περάσει. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από το τρίτο σώμα των γυναικόπαιδων η φωνή «Πίσω, πίσω, Μεσολογγίτες, στα κανόνια σας». Ο άνισος αγώνας έγινε συντριπτικός για τους Έλληνες, που μέσα στη σύγχυση και στην αμηχανία έτρεχαν χωρίς τάξη άλλοι προς τα εμπρός και άλλοι προς τα πίσω. Η σύγκρουση ήταν φονικότατη. Η πρωτοπορία ωστόσο του σώματος της εξόδου προχώρησε, μέσα από τις τουρκικές τάξεις, και κατόρθωσε να περάσει αποδεκατισμένη, στις πλαγιές του Ζυγού και από εκεί στην Άμφισσα. Όπου εκεί οι Έλληνες είχαν απώλειες και από τους κρυμμένους στα διάφορα υψώματα και τις χαράδρες Αλβανούς. Μολαταύτα αντιμετώπιζαν με σταθερότητα τον αόρατο εχθρό. Όσοι έμειναν πίσω, αναγκάστηκαν να αγωνιστούν σε φονικές οδομαχίες. Την πορεία τους συνόδευσαν και δύο εκρήξεις στην πόλη. Η πρώτη έκρηξη ήταν από τους υπονόμους και η άλλη από την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης από τον ηρωικό Χρήστο Καψάλη.
Από τους 3000 στρατιωτικούς που πήραν μέρος στην έξοδο, μόνο 1300 σώθηκαν. οι υπόλοιποι 1700 σκοτώθηκαν στις συμπλοκές της εξόδου. Από τις γυναίκες, 13 μόνο Σουλιώτισσες σώθηκαν και από τα παιδιά τρία ή τέσσερα. Οι απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων υπολογίστηκαν σε 5000.
2 σχόλια:
καλη σας ημερα. εξαιρετο το σχολιο σας και η συντομη περιγραφικη αλλά περιεκτική αναφορα στο γεγονός της Εξόδου. ήδη το έχω στείλει σε φίλους. μια ερώτηση παραπά΄λώ εάν γνωρίζεται. οι εξοδίτες στρατιωτικοί μετρούσαν περί τις 3.000. Μήπως γνωρίζετε τον αριθμό των γυναικόπαιδων που βγήκαν ή έπεσαν το βραδυ της Εξόδου προκειμένου να το αναφέρω σε εργασία μου; έχω ξεφυλίσει δεκάδες βιβλία, αλλά ατυχώς είτε δεν αναφέρεται, είτε υπάρχει κατά προσέγκιση αριθμός. Υπάρχει συγκεκριμένη εκτίμηση; σας ευχαριστώ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ. ΑΛΛΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ 5500, ΑΛΛΟΥ 12000. ΑΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΣΟΜΟΥΛΗ ΩΣ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ (ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ 10500.ΟΙ 3000-4000 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ.ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΑΔΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΠΕΡΙ ΤΙΣ 2000 ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.400 ΑΝΑΤΙΝΑΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΨΑΛΗ.ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΕΡΙ ΤΙΣ 6000 ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΜΕΣΩ ΜΕΘΩΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΑΡΚΕΤΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΑΝ ΠΕΣΚΕΣΙ ΣΤΟ ΣΟΥΛΤΑΝΟ ΙΜΠΡΑΗΜ.ΤΩΡΑ, ΥΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΘΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΓΡΑΦΗ, ΙΔΙΩΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;
ΑΝ ΣΥΝΟΨΙΣΟΥΜΞΕ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ: 1)ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ.
2)ΑΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΗΤΑΝ 3000 ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΥΝΑ ΜΕ ΟΠΛΟ ΑΛΛΟΙ 1000-2000, ΤΟΤΕ ΛΟΓΙΚΑ ΣΥΝΑΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙ ΤΙΣ 5500-6500.
Δημοσίευση σχολίου