«Μολών λαβέ» στην Τρόικα

του Γιάννη Σιδέρη

Περαστικός για μια δυο μέρες από την Αθήνα, εν μέσω υποχρεώσεων δεν άντεξα να μην γράψω, επί τροχάδην, με αφορμή τις αντιδράσεις των φίλων αναγνωστών στο άρθρο του Αντώνη Φουρλή για την συμπεριφορά του επικεφαλής των ευρωπαίων ελεγκτών Σερβάς Ντερόουζ, που ζητούσε «λιγότερο οπορτουνιστική αντιπολίτευση από τα κόμματα στην Ελλάδα».
Ξαφνικά ορθώθηκε σαν εξαγριωμένο κύμα ο πληγωμένος εθνοπατριωτισμός μας, η πατροπαράδοτη περηφάνια μας, το αδούλωτον του έλληνος του οποίου ο τράχηλος δανειστικόν ζυγόν δεν υπομένει! Αποκορύφωμα ήταν το σχόλιο του αναγνώστη g.s που μεταξύ άλλων έγραφε: «Από τη στιγμή που αποδεχθήκαμε το χρέος μας και αποποιηθήκαμε οποιουδήποτε δικαιώματος αμφισβήτησής του στο μέλλον, νομιμοποιήσαμε τους δανειστές μας και υποθηκεύσαμε τη χώρα μας».
Δηλαδή ρε σύντροφε τι έπρεπε να κάνουμε; Να μην το αποδεχθούμε το χρέος μας; Ηταν κατασκευασμένο και ψεύτικο; Μας το παρουσίασαν υπερτιμολογημένο; Μας τα επέβαλαν να πάρουμε τα δανεικά που πήραμε; Τόσα χρόνια που καταναλώναμε ασυλλόγιστα εν τη καταναλωτική μας ευωχία και μακαριότητα δεν γνωρίζαμε ότι κάποτε αυτά τα λεφτά θα έπρεπε να επιστραφούν; Να αμφισβητήσουμε τι στο μέλλον; Ότι δεν τα χρωστάμε αυτά τα λεφτά; Να ορθώσουμε περήφανα τα στήθη μας και να πούμε το αρχέγονο «μολων λαβε» ως γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα;
Φυσικά δεν είναι μόνο οι φίλοι αναγνώστες. Είναι, κυρίως, οι αριστεροί που διακηρύσσουν στάση πληρωμών. Και ουδείς βγήκε να μας πει τι θα κάναμε στην συνέχεια. Ποιος ηλίθιος θα μας δάνειζε - ή μάλλον ποιος έξυπνος και με ποια σκοπιμότητα, καθώς ως γνωστόν οι άνθρωποι κάνουν αγαθοεργίες αλλά τα κράτη ποτέ. Οποιος και να μας δάνειζε (σ.σ. που κανείς δεν προσφέρθηκε), αφ’ ης στιγμής θα ήμασταν αφερέγγυοι, θα ζητούσε με τον έναν η τον άλλο τρόπο εκχώρηση δικαιωμάτων και εθνικής περιουσίας – κάπως όπως η τρόικα και χειρότερα. Δεν μας λένε επίσης πως θα πληρώνονταν οι μισθοί του Δημοσίου και οι συντάξεις, τι θα γινόταν όταν θα έμεναν χωρίς μισθό και σύνταξη κανα δυο εκατομμύρια νοματαίοι. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες, ή εκατομμύρια συσσίτια θα στήνονταν ανά την Ελλάδα… Όπως ουδείς έχει την παρρησία να πει στον λαό ότι στα χάλια που φτάσαμε βασική αιτία δεν ήταν αυτά που έκλεψαν οι πολιτικοί (σαφώς και έκλεψαν), δεν ήταν αυτά που έφαγαν οι κολλητοί επιχειρηματίες (σαφώς και έφαγαν) και θα πρέπει να λογοδοτήσουν, αλλά ο απροσμέτρητης ανευθυνότητας δανεισμός του κράτους, προκειμένου οι κυβερνήσεις να επιδοτήσουν και να ικανοποιήσουν έναν οργιαστικό καπιταλιστικό καταναλωτισμό, προς άγραν ψήφων.
Όμως εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της χώρας. Οχι γιατί αποδεχθήκαμε το χρέος, αφού το να βαρέσουμε κανόνι θα ήταν καταστροφικό (σ.σ. και ανήθικο), αλλά ποιοι καλούνται να πληρώσουν τον μουτζούρη. Στη Νότια Κορέα, όταν το 1998 βρέθηκε στα χάλια μας, οι γυναίκες δίναν τα χρυσαφικά τους να βοηθήσουν την κυβέρνηση να μαζέψει έσοδα. Είχαν βλέπετε πεισθεί πως η κυβέρνηση έπραττε δίκαια. Δεν κυνήγησε τον χαμηλοσυνταξιούχο, δεν στέρησε το ψωμί από τις λαϊκές τάξεις. Χτύπησε την διαφθορά στη ρίζα της, τσάκισε τον παράνομο πλουτισμό, την φοροδιαφυγή, το υπερβολικά μεγάλο κεφάλαιο με ταχύρρυθμες διαδικασίες, ενώ προστάτεψε τον εθνικό πλούτο της χώρας. Τα ακριβώς αντίθετα έγιναν στην Αργεντινή όπου χτυπήθηκαν οι χαμηλόμισθοι, το μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο έμεινε αλώβητο, η διαφθορά συνέχισε ανενόχλητη να πριμοδοτεί την οικονομική ευεξία των υψηλών τάξεων, ενώ η εθνική περιουσία εκποιήθηκε σκανδαλωδώς υπέρ του ξένου πολυεθνικού, αμερικανικού κατά βάση, κεφαλαίου (σ.σ. μιλάμε για εκποίηση, όχι για τις αναγκαίες επενδύσεις και συνεργασίες, δεν την είδα ξάφνου …ΠΑΜΕ). Η Κορέα σώθηκε, η Αργεντινή συνεχίζει να πορεύεται κατεστραμμένη…
Εδώ είναι το πρόβλημα και η κυβέρνηση δεν δείχνει να ακολουθεί τον δρόμο της νότιας Κορέας. Ως τώρα τουλάχιστον...