Τα εξηντάρια των νομαρχών...

     Ο «Καλλικράτης» μπαίνει για τα καλά στη ζωή μας και μπαίνει απότομα, με τραχύ και ακατέργαστο τρόπο όπως όλα στη Μ.Μ.Κ. (Μετά Μνημόνιο Καθημερινότητα).
     Δυστυχώς στο βωμό της άμεσης «εξοικονόμησης πόρων» όπως προβλέπεται από το μνημόνιο οι περισσότερες αλλαγές που φέρνει στη δημόσια διοίκηση ο «Καλλικράτης» έρχονται χωρίς καμιά προετοιμασία και πολλά απ’ αυτά που θα έπρεπε να είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθεί ο εκσυγχρονισμός της αυτοδιοίκησης είναι ακόμα απλά ευχολόγια.

     Μια από τις πραγματικές «τομές» του Καλλικράτη είναι ότι από 1.1.2011 καταργούνται οι Νομαρχίες.
   Ανοίγω παρένθεση.
Στη νομοθεσία που καθορίζει σήμερα τη λειτουργία των ΟΤΑ Α' και Β' βαθμού υπάρχει και ο τρόπος ανάθεσης έργου, εργασίας ή προμήθειας «με πρόχειρο διαγωνισμό». Στους δήμους αυτό ευτυχώς δεν ισχύει. Στις νομαρχίες και τους οργανισμούς που αυτή εποπτεύει όχι μόνο ισχύει αλλά αντιθέτως είναι ο κανόνας. Είναι τα γνωστά σαρανταπεντάρια.

     Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους πρόχειρους διαγωνισμούς τόσο δημοφιλείς; Μα το ότι είναι μια νόμιμη ντρίπλα πάνω στο νόμο! Όπως ακριβώς το ακούτε.
     Ο πρόχειρος διαγωνισμός είναι θεωρητικά διαγωνισμός, άρα, θεωρητικά πάντα, δίνονται τα εχέγγυα για αμερόληπτη διανομή δημοσίου χρήματος, στην ουσία όμως και στην πράξη, είναι νομιμότατη απ ευθείας ανάθεση σε «ημετέρους».
     Ούτε δημοσίευση προκήρυξης στον τύπο χρειάζεται ούτε τίποτα. Αρκεί να υπάρχουν την ημέρα του διαγωνισμού 3 προσφορές. Για το πώς ο υποψήφιος στο διαγωνισμό πληροφορείται την ύπαρξη του διαγωνισμού και καταθέτει προσφορά, κανείς δεν το ξέρει αφού ο νόμος δεν προβλέπει κάτι συγκεκριμένο. Υποτίθεται ότι η υπηρεσία ψάχνεται, βγαίνει στη γύρα και ζητά προσφορές…Τόσο απλά. Σημειώστε ότι και μια μόνο προσφορά να εμφανιστεί, η υπηρεσία είναι καλυμμένη. Η δουλειά γίνεται κανονικότατα και νομιμότατα!

     Κλείνω την παρένθεση.

Πριν από ένα περίπου μήνα και ενώ ζούμε σε εποχή που το κράτος πετσοκόβει ανάλγητα δημόσιες δαπάνες, ήρθε μια απόφαση του υπουργού οικονομικών που κάνει τα σαρανταπεντάρια, εξηντάρια! Αντί δηλαδή να καταργήσει το «προβληματικό» σύστημα των πρόχειρων διαγωνισμών, ή τουλάχιστο να μειώσει τα όριά του, έρχεται και το ενισχύει αυξάνοντας το όριο από 45 σε 60 χιλιάδες ευρώ! «Μα γιατί»; είναι το αφελές ερώτημα του μνημονιόπληκτου νεοέλληνα. 

     Εδώ σταματούν τα προσχήματα και οι δήθεν δικαιολογίες και μπαίνουμε στην ουσία του θέματος. Η αύξηση του ορίου γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να μπαλώσουν πιο εύκολα οι Νομαρχίες όσες τρύπες προλάβουν μέχρι 1.1.2011. Κοινώς για να καταργηθούν οι νομαρχίες όσο πιο «καθαρές» γίνεται.Η πρακτική λέει ότι όταν ο τάδε Νομάρχης θέλει να κάνει ένα ρουσφετολογικό έργο, το δίνει με «πρόχειρο διαγωνισμό» σε δικό του εργολάβο και ξεμπερδεύει. Αντίστοιχα πράττει και όταν έχει να κάνει κάποια προμήθεια. 

    Βέβαια επειδή όταν το εργάκι ή η προμήθεια κοστίζουν παραπάνω από το όριο του «πρόχειρου διαγωνισμού» απλά μένει χρέος στον εργολάβο ή τον προμηθευτή. Τα «υπόλοιπα» συσσωρεύονται και καλύπτονται συνήθως προς το τέλος της τετραετίας με την «εικονική» ανάθεση ήδη εκτελεσμένων έργων. Είναι λοιπόν προφανές ότι η αύξηση κατά 30% του ορίου των πρόχειρων διαγωνισμών βοηθά στο να δοθεί περισσότερο χρήμα με λιγότερες αναθέσεις κι έτσι να υπάρχει μικρότερη πιθανότητα να γίνει «η στραβή» που θα «εκθέσει» το σύστημα.
     Εννοείται ότι θεωρούμε ότι η βασική «παρανομία» του Νομάρχη είναι ότι αντί να κάνει ως όφειλε ανοικτό διαγωνισμό, δίνει την εκτέλεση έργου ή την προμήθεια σε «δικό του» άνθρωπο με το παράθυρο του «πρόχειρου διαγωνισμού». Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση των εικονικών έργων και προμηθειών, οπότε πολύ απλά κάποιοι καταχρώνται δημόσιο χρήμα αλλά τέτοια πράγματα στην Ελλάδα δεν γίνονται...

της Calpicon Ltd