Ούτε ΔΙ.ΑΣ, ούτε... ΗΡΑ, ούτε κι όλο το 12θεο

Κόλαση είναι οι μέρες αλλά κυρίως οι νύχτες των κατοίκων της πόλης από την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία δικύκλων μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Παρά την εντύπωση που δόθηκε για ένα μικρό διάστημα ότι άρχισε να μπαίνει κάποια τάξη, το πρόβλημα επανέκαμψε σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε χειρότερη κατάσταση. Ορδές πλέον τα μηχανάκια αλωνίζουν ασύδοτα  όλη την πόλη, αλλά κυρίως το κέντρο της τις βραδινές ώρες, σε ομάδες των 5-10 κάθε φορά, με χαλασμένες εξατμίσεις αλλά και μαρσάροντας, φρενάροντας και σπινάροντας εκκωφαντικά με μια ανεξήγητη εκδικητική μανία λες και για κάποιο λόγο αντιμάχονται όλη την υπόλοιπη κοινωνία, επιδιώκοντας να ''τη σπάσουν'' ντε και καλά σε όλους, να τους ξυπνήσουν, να τους εκνευρίσουν. Κομπλεξική και προκλητική συμπεριφορά, μακριά από τα σπίτια τους φυσικά.  Είναι γνωστό βεβαίως τίνος μορίου είναι προέκταση το γκάζι, αλλά τι χρωστάει όλος  ο κόσμος που έχει δικαίωμα στην ησυχία και αναζητά την ηρεμία του, να πληρώνει τα σεξουαλικά κενά των μηχανόβιων; Και φυσικά μπορεί οι ίδιοι αλλά και οι αδιάφοροι γονείς τους να μη πολυνοιάζονται για την ίδια τους τη ζωή, πλην όμως  ο κάθε πολίτης έχει ιερό και απαιτητό δικαίωμα στην ποιότητα της ζωής και της καθημερινότητάς του.

Σε ερωτήσεις προς την αστυνομία, την τροχαία και την ομάδα ΔΙ.ΑΣ., η απάντηση που παίρνουμε είναι οτι ''κάνουμε ότι μπορούμε''. Πως γίνεται όμως το πρόβλημα να διαιωνίζεται επί μακρόν με τους ίδιους πάντα,  γνωστούς σε όλους μας, πρωταγωνιστές   και κανείς να μην ενοχλείται; Η κατάσταση δεν έχει φτάσει απλώς στο απροχώρητο, έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο και κανείς δεν φαίνεται ικανός να το αντιμετωπίσει. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι μόνο η ηχορύπανση, αλλά γενικότερα η εικόνα μιας ασύδοτης και ασύντακτης πολιτείας που δίνουμε προς όλους, με ότι αρνητικό συνεπάγεται αυτό. Αυτή την εικόνα αποκομίζουν οι κάτοικοι και οι κάθε λογής επισκέπτες σε όποιο σημείο και αν βρεθούν: πλατεία, Χαριλάου Τρικούπη, λιμάνι, Τουρλίδα, Δάφνες, κοκ.

 Τα δρομολόγια που ακολουθούν οι αναβάτες είναι γνωστά. Από το λιμάνι έως τα δικαστήρια που είναι τα στέκια και τα σημεία συγκέντρωσης, οι δρόμοι είναι συγκεκριμένοι. Πόσο δύσκολο είναι να ελεγχθούν αποτελεσματικά 2-3 τουλάχιστον  κάθε φορά; Σε ένα μήνα το πολύ θα είχαμε τελειώσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεθούν με σωρεία παραβάσεων. Έχει κανείς τη βούληση και το τσαγανό να βάλει χέρι στο πρόβλημα; 

Οι αστυνομικοί που είναι εντεταλμένοι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών, δεν είναι για να κάθονται πάνω στις μηχανές τους όπου έχει καλό ίσκιο και να περιμένουν να περάσει ο παράνομος από μπροστά τους. Ούτε διεκπεραιώνουμε τη βάρδια μας γράφοντας τα εύκολα θύματα, κοριτσάκια και γεροντάκια με παπάκια, επειδή δε φοράνε κράνος και σταματάνε αμέσως στο σήμα που τους κάνουν. Δεν είναι αυτοί το κοινωνικό πρόβλημα. Οι παράνομοι που είναι  πρόβλημα για τους άλλους, θέλουν και οργάνωση και δραστηριοποίηση και κυνηγητό. Αν περιμένουμε να λύσει το πρόβλημα η παιδεία και να αναπτυχθεί συλλογική κοινωνική συνείδηση στον πληθυσμό, ζήτω που καήκαμε...