Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Της Αμπολιάς τα Κράβαρα


Κλαγγές των όπλων, οιμωγές και θρήνος των μανάδων
θωριές ηρώων βιβλικές, κατάρα των πασάδων
χώμα ατόφιο, ιερό, με δάκρυα ποτισμένο,
στον Mύλο τον ιστορικό, αιώνια αλεσμένο.

Εξοδιτών κελεύσματα πλανώνται στον αγέρα
Ορλωφικά και Κλείσοβα δοξαστική φλογέρα
προγόνων κόκαλα παντού, ατάκτως σκορπισμένα
δροσοσταλίδων πρωινού, θύμησες καμωμένα.

Αχνή, βουβή η σιγαλιά, σπασμένη απ’ τον ήχο
του τσαρουχιού το χτύπημα, αντίλαλος στο τοίχο
του Kραβαρίτη καλπασμός γέμισε το σοκάκι
του ταγαριού επέλαση, κύκλωσε τ’ αλωνάκι.

Κραβαριτιάς εκμαυλισμός σαν βοερό ποτάμι,
ξεχύθηκε στην Ιερά, σαν σκότος επελαύνει
εις τους κλωβούς ετέθησαν πλείστα πουλιά της σκέψης
έκπτωτοι αγγέλοι πνεύματος, εστράφηκαν στις τέρψεις.

Ρεαλισμός, ατομισμός κι αμβλείες συνειδήσεις
ποτέ <<εμείς>>, πάντα << ΕΓΩ>>, Κραβαριτιάς οι ρήσεις.
μια πόλη ανοχύρωτη σε επέλαση βαρβάρων,
λαβωματιά στο πνεύμα μας, Κραβαριτών κουρσάρων.

Ω Μεσολόγγι σκέλεθρο, φόρεσες το ταγάρι
το πνεύμα σου λησμόνησες, κείτεσαι σαν ζαγάρι.
Το μόνο που σ’ απόμεινε είναι ψευδοκουλτούρα
μια θλιβερή ανάσχεση, σαν σαπισμένα ούρα.

Και τα βουνίσια αερικά, φτιάξαν νοοτροπίες
όπου η σκέψη δεν χωρεί, μηδέ οι ουτοπίες.
Αλαφιασμένα σέρνονται και φτιάχνουν τον παρά τους
το βιός τους εγκολπώνονται, γιομούν τον κουμπαρά τους.

Κι αντάμα στον αντίλογο, έχουν λιμοκοντόρους,
ανδρείκελα, ασήμαντους, της ανθρωπιάς εμπόρους,
το ‘’δήθεν’’ να θεοποιούν αυτοευνουχισμένοι
ποτέ να μην διεκδικούν, να κάνουν σαν χεσμένοι.

Γόνοι γονέων άγονοι και μες στην καμαρίλα
προγονικά κατάλοιπα πνιγμένα στην σαπίλα,
συχνά να ανατρέχουνε στην ένδοξη ιστορία
φτιασιδωμένο έλλειμμα και ζώσα αχρηστία.

Στους βουλευτές να σέρνονται και ας είναι απ’ το Βραχώρι
την δόλια πόλη να πουλούν σαν να ΄ναι ψαροχώρι.
Τον κώλο τους προάγοντας, με δουλικές προθέσεις
στυγνοί επαίτες, παίρνοντας τις έμμισθες τις θέσεις.

Τα Κράβαρα από ψηλά θωρεί το Libro d’ Oro
αφ’ υψηλού θεώρηση στης χωριατιάς τον ντόρο.
Αυτοί δεν είναι όμοιοι, σιχαίνονται σαβούρα
ρέκτες της ημιμάθειας και με λειψή κουλτούρα.

Προσκύνημα στην Αμπολιά σημαίνει γνησιότης
τοπία λιμνοθάλασσας και θύμησες της νιότης
καθολικό ηρωισμό κι αδιαλείπτως πράξεις
όχι πορφυρογέννητους κι ιδιοτελείς συμπράξεις.

Η Ιερά η Πόλη μας, φέρνει της πίκρας γεύσεις
της λεβεντιάς ερείπια, αλλόκοτες οι έξεις
λεροί οι εαυτούληδες στέκουν σαν σκόρπιοι λύκοι,
των σαλτιμπάγκων θίασος, λακέδες, ρεζιλίκι.

Στης Αμπολιάς τα Κράβαρα η πόλη μυημένη
η λάμψη η ιστορική στέκεται λαβωμένη,
ανόητοι και αδαείς αλλόφρονα βελάζουν
στην πρόοδο αντίδραση κι εμπόδια να βάζουν.

Του Nano Latino

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Nano. Η εποχή των "τεράτων" φυσικό ήταν να δημιουργήσει το "ζώντας στους έσχατους καιρούς".

Υποκλίνομαι στον οίστρο σου!

MANOS

Sebastian είπε...

GRANDE NANO. TE SALUTO !!!

Ανώνυμος είπε...

OI ΚΡΑΒΑΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΡΙΝΙΩΤΕΣ ΣΑς ΦΤΕΝΕ "ΓΝΩΣΙΟΙ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΕΣ"
ΑΛΛΑ ΠΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΝΙΩΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ.
ΣΤΑΜΑΤΙΣΤΕ ΤΟΝ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΙΛΙΣΜΟ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΕΝΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

Ανώνυμος είπε...

για κοιτατε ρε παιδια κατι μαγκες που νομιζουν οτι αγαπανε περισσοτερο την Ι.Π.Μεσολογγιου απο εμενα που ειμαι κραβαριτης.Εσεις καταντησατε το Μεσολογγι σε αυτη την κατασταση με την ψευτικη αριστοκρατια σας,που δεν προσπαθησατε καν με την δηθεν μορφωση σας και τον πολιτισμο σας να δωσετε και σε μας τους δηθεν αμορφωτους τα φωτα σας, γιατι δεν μας καταδεχοσασταν . ουστ να χαθειτε νεκροθαφτες του Μεσολογγιου.

Ανώνυμος είπε...

Nano Latino βεργούλα δεν θα πιάσεις για ακόμη τέσσερα χρόνια.
NanoLatino και η δικιά σου η σκούφια είναι made in Lefka or paloukova ....

Ανώνυμος είπε...

1.11 το ποιημα σαρκαζει πολυ εντονα τους γνησιους Μεσολογγιτες που ποτε δεν ηταν πραγματικοι Μεσολογγιτες

Ανώνυμος είπε...

Με συγχωρείτε που δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αν αυτό είναι σάτιρα, άν έχει κάποια απόκρυφα μηνύματα και περιέχει συσνόητα νοήματα , τότε μάλλον είμαι αγράμματος. Χαίρομαι πολύ όμως που υπάρχουν πολύ πιο μορφωμένοι απο μένα συντοπίτες μας που καταλαβαίνουν αμέσως τι θέλει να πεί ο ποιητής και απαντούν και σχολιάζουν .Μπράβο ρε παιδιά

Ανώνυμος είπε...

Ο ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ ΤΟΥ "ΠΟΙΗΤΗ" ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ.ΚΑΤ' ΑΥΤΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΓΡΙΝΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΒΑΡΙΤΕΣ. ΕΤΣΙ ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΛΑΔΙ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΤΑΙΧΤΕΣ. ΣΤ" ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΙΑ "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ","ΛΑΪΚΗ","ΚΑΘΑΡΙΑ" "ΠΟΙΗΣΗ".
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Κι αντάμα στον αντίλογο, έχουν λιμοκοντόρους,
ανδρείκελα, ασήμαντους, της ανθρωπιάς εμπόρους,
το ‘’δήθεν’’ να θεοποιούν αυτοευνουχισμένοι
ποτέ να μην διεκδικούν, να κάνουν σαν χεσμένοι.

Γόνοι γονέων άγονοι και μες στην καμαρίλα
προγονικά κατάλοιπα πνιγμένα στην σαπίλα,
συχνά να ανατρέχουνε στην ένδοξη ιστορία
φτιασιδωμένο έλλειμμα και ζώσα αχρηστία.

Στους βουλευτές να σέρνονται και ας είναι απ’ το Βραχώρι
την δόλια πόλη να πουλούν σαν να ΄ναι ψαροχώρι.
Τον κώλο τους προάγοντας, με δουλικές προθέσεις
στυγνοί επαίτες, παίρνοντας τις έμμισθες τις θέσεις.

Τα Κράβαρα από ψηλά θωρεί το Libro d’ Oro
αφ’ υψηλού θεώρηση στης χωριατιάς τον ντόρο.
Αυτοί δεν είναι όμοιοι, σιχαίνονται σαβούρα
ρέκτες της ημιμάθειας και με λειψή κουλτούρα.

Προσκύνημα στην Αμπολιά σημαίνει γνησιότης
τοπία λιμνοθάλασσας και θύμησες της νιότης
καθολικό ηρωισμό κι αδιαλείπτως πράξεις
όχι πορφυρογέννητους κι ιδιοτελείς συμπράξεις.

Η Ιερά η Πόλη μας, φέρνει της πίκρας γεύσεις
της λεβεντιάς ερείπια, αλλόκοτες οι έξεις
λεροί οι εαυτούληδες στέκουν σαν σκόρπιοι λύκοι,
των σαλτιμπάγκων θίασος, λακέδες, ρεζιλίκι.................ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ ΤΑ ΚΡΑΒΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΑ ΣΑΦΑΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ

Ανώνυμος είπε...

Νano ΟΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ, ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΒΑΡΙΤΕΣ, ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΙΝΙΩΤΕΣ, ΕΙΤΕ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΑΡΕΣ.