Τα μεσημέρια που ο πολύς ο κόσμος είναι στις παραλίες εγώ περπατώ στον ίσκιο. Το εκτυφλωτικό φως του Αυγούστου είναι σαν να σκανάρει την ασχήμια που έχει προστεθεί στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια. Άντρες στα καφενεία γεμίζουν τασάκια και κοιλιές, γυναίκες θρέφουν περιφέρειες στις ξαπλώστρες, παιδιά «λούζονται» αναψυκτικά και μπισκότα. Γύρω τους πλαστικές καρέκλες, ξέχειλοι σκουπιδοτενεκέδες, προσθήκες με αλουμίνια και ελενίτ, Χιουντάι, τζιπ και Μερσεντές (στα σοκάκια και στην άμμο), συνθέτουν το ντεκόρ μιας παρηκμασμένης ευδαιμονίας.
Όλα αυτά βέβαια υπήρχαν και πέρυσι και πρόπερσι αλλά φέτος αξίζει να τους δώσεις περισσότερη σημασία. Αυτά μας έφεραν στο ΔΝΤ (και ακόμα παραπέρα). Εδώ, ξέρω, αρχίζουν οι αντιρρήσεις. «Για το χρέος και το αδιέξοδο που ζούμε φταίνε οι κυβερνήσεις που αποφάσιζαν – οι Βουλευτές που στήριζαν - οι επιχειρηματίες που λάδωναν - οι τραπεζίτες που θησαύριζαν – οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν». «Οι πολιτικοί και ορισμένοι δημοσιογράφοι μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση», ούρλιαζε στο αυτί μου μια κυρία που η τύχη την έφερε να καθίσει δίπλα μου σε ένα από εκείνα τα μεσημεριανά γεύματα που οι φίλοι των φίλων γίνονται άνευ όρων συνδαιτυμόνες σου. Η ίδια είχε διοριστεί από το ΠΑΣΟΚ στο υπουργείο Γεωργίας – εκτός ΑΣΕΠ βέβαια – ο άντρας της ήταν συνδικαλιστής στον ΟΤΕ, ο γιός τους ήταν απλώς ένας υπέρβαρος και η μεγάλη τους κόρη ήταν μαθητευόμενη στην εφορία (ένα από τα «παράθυρα» που εφηύρε η Νέα Δημοκρατία).
Ρουσφέτι, συντεχνίες, κομματισμός, ανευθυνότητα σε οικογενειακή συσκευασία. Και οι δυο μαζί – μάνα και κόρη – χρωστούσαν σε καταναλωτικά δάνεια και κάρτες, 50.000 στις τράπεζες. «Και εσείς αντί να κάνετε κάτι με τα δάνεια του κοσμάκη χαρίζετε εκατομμύρια στις τράπεζες». Την κοιτούσα και αναρωτιόμουν «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα». Οι νεοέλληνες έκαναν το σύστημα ή το σύστημα έκανε τους νεοέλληνες; Στην βιολογία αυτό πλέον – δεν ξέρω αν το μάθατε –έχει οριστικά απαντηθεί. Πρόσφατα έγινα και οι σχετικές ανακοινώσεις. Η κότα έκανε το αυγό.
«Αυτή είναι η Ελλάδα λοιπόν;». Όχι. Σε αντίθεση με τον Σημίτη που νόμιζε ότι μόνο «αυτή είναι η Ελλάδα», όποιος περπατάει γνωρίζει ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα του τσιγάρου, της κοιλιάς, του ελενίτ και της (καμουφλαρισμένης πλέον) Μερσεντές. Στα Χανιά ένας αναρχικός φίλος κάνει το καλύτερο μέλι – νέοι επιχειρηματίες ανασταίνουν απαιτητικούς αμπελώνες παραμερίζοντας τα «παραδοσιακά» ξυδόκρασα - στη Λευκάδα ένας γιός παλαιού πολιτικού κάνει με δάνεια και ιδρώτα και όχι με ρεμούλες τα πιο ωραία σπίτια – στην Κω τα ποδήλατα είναι πια περισσότερα από τους ανθρώπους – στη Σύρο οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι ένα μικρό «φεστιβάλ Αθηνών» - στη Νάξο οι συνεταιρισμοί παράγουν και χωρίς επιδοτήσεις – στα Ικαριώτικα πανηγύρια ανασταίνουν τα γλέντια των παππούδων μας – στην Αμοργό το λαούτο παίζει και χωρίς χρήματα - στη Φολέγανδρο όταν κόβεται το ρεύμα οι παρέες γίνονται ένα στις πλατείες και τις παραλίες - στη Τήνο, στα μέρη του Χαλεπά οι μαρμαρογλύπτες σκαλίζουν ακόμη τα πλακόστρωτα - στα ορεινά της Μυτιλήνης υπολογίζουν πια και το χρώμα στα κεραμίδια – στα «μέσα» των Κυθήρων η τουριστική κακογουστιά χάνει συνεχώς έδαφος…
Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα που όμως κάποια στιγμή πρέπει να το αποφασίσει να πάρει το πάνω χέρι σπρώχνοντας την άλλη Ελλάδα εκεί που ανήκει, στα σκουπίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου