Τα προφανή, τα αυτονόητα, τα αναγκαία

Ρ.Α.Σ. Καθηγητών Αιτωλ/νίας

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

«Για Παλλαϊκή Δράση ενάντια στο κατοχικό μνημόνιο»

Τα προφανή, τα αυτονόητα, τα αναγκαία

                           «Σε ένα κόσμο αντεστραμμένο, το αληθινό γίνεται μια στιγμή του ψεύτικου»

 Γκι Ντεμπόρ. 

·                           Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την γνωστή μνημονιακή συνταγή για να προωθήσει τις μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων. Πρώτον πιάνει μια «ακραία» περίπτωση και την γενικεύει. Ξεκίνησε, δήθεν, από τους «υψηλόμισθους» δημόσιους υπαλλήλους για να πετσοκόψει σε όλους και οριζόντια τους μισθούς. Έτσι και στη κοινωνία κάνει καραμέλα το σχολείο με μικρό αριθμό μαθητών, όπως της Καμαρούλας, των Σαρδινίων, της Μαλεσιάδας, Καλυβίων, Παλαίρου κ.λ.π. για να κάνει το πρώτο βήμα στην μαζική συρρίκνωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, μέσω των μαζικών συγχωνεύσεων σχολείων. Αφού θα ακολουθήσουν μετά το καλοκαίρι και οι σαρωτικές καταργήσεις των ΕΠΑ.Λ και ΕΠΑ.Σ, εκτός απροόπτου…. Δεύτερον εμφανίζει το μαύρο, άσπρο. Σύμφωνα με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, διαθέτει μελέτες όπου κάθε επιπλέον μαθητής στην τάξη, ανεβάζει το μέσο μορφωτικό επίπεδο όλων των μαθητών. Δηλαδή οι μαθητές σε ένα τμήμα 18 μαθητών δεν κάνουν σωστό μάθημα, ενώ σε τμήμα 28 μαθητών το μορφωτικό επίπεδο ανεβαίνει!!!

·                           Είναι προφανές ότι οι συγχωνεύσεις δεν αφορούν μόνο τους εκπαιδευτικούς. Η δραπέτευση του κράτους από οποιαδήποτε κοινωνική πρόνοια, η είσοδος της ανταποδοτικής/αγοραίας λογικής στο σχολείο, τα 30άρια τμήματα, το να μην έχουν τα σχολεία λεφτά για τα βασικά (θέρμανση, επισκευές, γραφική ύλη, εργαστηριακό υλικό κ.α.), η κατάργηση του σχολείου της γειτονιάς (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο), το απρόσωπο σχολείο μαμούθ (συγκρότημα Πολυκλαδικού στο Αγρίνιο) αφορά και τους γονείς και τους μαθητές. Αφορά όλο το λαό! Αφορά θεσμούς και συλλογικότητες. Αφορά ένα σύστημα αξιών που δέχεται ότι η μόρφωση είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό και παρέχεται σε όλους χωρίς διακρίσεις.

·                           Είναι προφανές ότι δεν βρισκόμαστε σε «άλλη μια περίοδο λιτότητας». Ούτε σε «άλλη μια επίθεση». Όταν 2000 σχολεία καταργούνται, έχει μειωθεί το εισόδημά μας κατά 25% και πάμε για άλλο τόσο με το νέο μισθολόγιο, η χρηματοδότηση στα σχολεία πέφτει στο 50%, το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών στην ασφάλισή μας (ο ΟΠΑΔ δεν μας καλύπτει εδώ και 15 μέρες), αλλά και στο μισθό μας (βλέπε δεδουλευμένα, ΠΔΣ αλλά και αναπληρωτές ΕΣΠΑ που είναι απλήρωτοι για 2 μήνες, όπως και οι ωρομίσθιοι που δεν θα πληρωθούν ποτέ!!), τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανεβαίνουν κατά 10 χρόνια, αλλά και παραέξω τα λουκέτα στις μικρές επιχειρήσεις είναι μαζικά, όπως και μαζικό το φαινόμενο της ανεργίας (του μέλλοντος των παιδιών μας δηλαδή), τότε είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε μια νέα, διαφορετική, πρωτοφανή κατάσταση που δεν έχουμε γνωρίσει εμείς οι νεώτεροι σε τούτη τη χώρα.

·                           Είναι αυτονόητο ότι οι μέχρι τώρα αγώνες είναι αναντίστοιχοι με την επίθεση. Τα συνδικάτα, αλλά και η εκπαιδευτική αριστερά δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια τέτοια επίθεση. 

·                           Είναι αυτονόητο ότι με τους παλιούς τρόπους, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την νέα κατάσταση. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε μόνοι μας σας κλάδος με κλαδικές κινητοποιήσεις, δεν υπάρχει κανένα έδαφος για διάλογο με την κυβέρνηση, δεν φτάνουν οι εκτονωτικές 24ωρες απεργίες.

·                           Είναι αναγκαίο να πιάσουμε το γάντι που πετάει η κυβέρνηση, πολιτικοποιώντας κάθε ζήτημα. Όταν το δίλλημμα που προβάλλει (και πείθει) είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος και ότι αυτό αφορά την σωτηρία της χώρας, εμείς πρέπει να απαντήσουμε. Αγωνιζόμαστε για μια πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο της χώρας, για ένα μέτωπο που θα συμβάλλει σε έναν διαφορετικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό δρόμο.

·                           Είναι αναγκαίο να συντονίσουμε τους αγώνες, πάνω σ’ αυτό τον στόχο. Κανείς κλαδικός αγώνας, μόνος του, δεν έχει προοπτική. Καμία σκέψη για κλαδικό αγώνα για το νέο μισθολόγιο. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι μαζί! Να ξεπεράσουμε τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

·                           Είναι αναγκαίο να συντονίσουμε τις σκόρπιες κινητοποιήσεις για εξοικονόμηση δυνάμεων (όσες έχουν απομείνει ακόμα) ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων. Μαζί με τους δασκάλους, μαζί με τις ΕΛΜΕ δυτικής Ελλάδας, μαζί με συλλόγους και τις Ενώσεις γονέων δημοτικών, γυμνασίων και Λυκείων που καταργούνται, μαζί με 15μελή συμβούλια, όποιος κινείται ενάντια στις συγχωνεύσεις και στο στοίβαγμα των μαθητών σε μεγάλα τμήματα να ενωθεί σε ένα μεγάλο μέτωπο, με συντονισμό και διάρκεια, πάνω σε 3 στόχους: Καμία συγχώνευση, όχι σε 27άρια, 28άρια, 30άρια τμήματα, έκτακτη κρατική επιχορήγηση στις σχολικές επιτροπές.  

·                           Είναι αναγκαίο να βγάλουμε συμπεράσματα από την πάλη του λαού μας ενάντια στο μνημόνιο και την κυβέρνηση. Βλέπουμε να υπάρχει μια μεγάλη δυσπιστία προς τα συνδικάτα και στον τρόπο που έχουν μάθει να λειτουργούν. Οι εκπαιδευτικοί τοπικά στις πανεργατικές απεργίες δεν έδωσαν μαζικό παρόν. Σε απεργίες που βασικό στόχο είχαν να καταγγείλουν γενικόλογα την κυβέρνηση και όχι να της δημιουργήσουν πρόβλημα, η συμμετοχή ήταν μικρή. Φαίνεται ότι δεν ακολουθούν κινητοποιήσεις που δεν βλέπουν σχέδιο, κλιμάκωση, άμεσο στόχο, και γίνονται «για να βγει η υποχρέωση». Από την άλλη μας προβληματίζουν θετικά, νέες μορφές δράσης και οργάνωσης όπως οι κινητοποιήσεις «δεν πληρώνω», ή συντονιστική επιτροπή κατά των συγχωνεύσεων που δρα σήμερα στη περιοχή. Η λογική του ορατού στόχου και όχι απλά της καταγγελίας (πχ για τα διόδια), του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της σύγκρουσης και όχι της συνδιαλλαγής, μπορεί να διδάξει και εμάς για το πως θα ξαναβρούν τα σωματεία την χαμένη τους επαφή με τους εκπαιδευτικούς (έχουμε μια εμπειρία σε αυτή τη δράση στην απεργία στις 23-2 στη γέφυρα Αντιρρίου που συμμετείχε και  Α’ ΕΛΜΕ με άλλους μαζικούς φορείς).

·                           Είναι αναγκαίο στις συγχωνεύσεις των σχολείων να προχωρήσει ο συντονισμός και να προχωρήσουμε σε αναβαθμισμένες μορφές πάλης. Να κλείσουν τα σχολεία από ένα ενωμένο παλλαϊκό μέτωπο παιδείας και αλληλεγγύης για να μην κλείσουν από την κυβέρνηση μια για πάντα! Αναβαθμισμένες μορφές πάλης να δούμε και για την υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών. Να δούμε μορφές «δεν πληρώνω», μαζικά από τα σχολεία που πνίγονται οικονομικά!

·                           Η τελευταία πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ απέχει από το να ανταποκριθεί σε αυτές τις ανάγκες. Μόνο η βάση των εκπαιδευτικών, μπορεί να επιβάλλει μια άλλη πορεία.

ü                        Να ανακληθεί το σχέδιο του Υπουργείου Παιδείας. Καμία κατάργηση-συγχώνευση σχολείων, τμημάτων και μετακίνηση μαθητών σε άλλα σχολεία.

ü                        Καθιέρωση  20 μαθητών ανά τμήμα – λιγότεροι μαθητές ανά τμήμα – να χτιστούν σχολεία

ü                        έκτακτη κρατική επιχορήγηση στις σχολικές επιτροπές – ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ – ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Να προχωρήσουμε:

ü                        Σε κοινές κινητοποιήσεις και συντονισμό συλλόγων γονέων, δασκάλων καθηγητών, μαθητών, κοινωνικών και εργατικών φορέων, πρωτοβουλιών στο Αγρίνιο-Αμφιλοχία-Βόνιτσα, στο Μεσολόγγι- Ναύπακτο κ.α. για την οργάνωση και κλιμάκωση του αγώνα. Όλοι στις κινητοποιήσεις που έχουμε ανάγκη να γίνουν. Συντονισμός του αγώνα από τις ΕΛΜΕ τώρα. Να αποδράσουν από τη «τήβεννο» της γραφειοκρατίας!     

ü                         Όλοι, όλες, στο Συντονιστικό κατά των καταργήσεων σχολείων στο νομό Αιτωλ/νίας.

Αγώνας διαρκείας για να ανατρέψουμε τα σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ-ΔΝΤ στην παιδεία!

Αγώνας διαρκείας για για μια πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο της χώρας, για ένα μέτωπο που θα συμβάλλει σε έναν ξεσηκωμό για να φύγουν η τρόικα, η κυβέρνηση και το μνημόνιο, για έναν διαφορετικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό δρόμο!

ΡΑΣ - Καθηγητών Αιτωλ-νίας

Αγρίνιο, 17/03/2011