Αφιέρωμα του Aθηναϊκού blog ''oxy-moron'' στο ''Ντόρο'' του Δ. Παπαθέου

Δημήτρη Β. Παπαθέου: ΝΤόΡΟΣ (χρονογυρίσματα στο Μεσολόγγι)

Έρχονται στιγμές που οι μνήμες, οι παιδικές οι μνήμες ιδίως, σε κατακλύζουν αδυσώπητα. Πρόσωπα, τοπία κι αντικείμενα, ολόκληρες περίοδοι και μεμονομένα περιστατικά, καταλαμβάνουν τη σκέψη σου, διεισδύουν στην καθημερινότητά σου, σε δυναστεύουν και σε λυτρώνουν ταυτόχρονα, αναβιώνουν γλυκειές στιγμές, μα και ξεθάβουν ενοχές. Έτσι συμβαίνει με τα βιώματα, άλλωστε. Κάτι πρέπει να κάνεις όμως μ’ όλα αυτά, κάπως πρέπει να τα διαχειριστείς, όλα αυτά που τα ’χεις ζωντανά μπροστά σου, που σε κάνουν να τα σκέφτεσαι, λες και ήταν χθες. Ο πιο ενδεδειγμένος, ίσως, τρόπος είναι να τα αφηγηθείς, να τα ξαναζωντανέψεις, να τους δώσεις ίσως και μια άλλη διάσταση, ακόμα-ακόμα να τα δεις αλλιώς, λες και δεν έγιναν έτσι, λες και δεν έγιναν τότε. Κι έτσι, επανακαθορίζοντάς τα, μπορεί και να σου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ξεμπέρδεψες πια μ’ αυτά, πάμε γι’ άλλα, για φρέσκα, αν και το ξέρεις ότι πάντοτε μπροστά σου θα ’ναι, με την πρώτη αφορμή θα ξεπετάγονται και θα σου μιλούν, θα θέλουν και πάλι το χρόνο τους, αυτά που σε καθόρισαν, που σε σμίλεψαν, που σ' έφτιαξαν αυτό που είσαι σήμερα…

Κάτι τέτοιο, πιστεύω, «έπαθε» ο Δημήτρης ο Παπαθέου και, σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς κι ο ίδιος να έχει καταλάβει τι ακριβώς έκανε, άρχιζε να απλώνει στο χαρτί τις μνήμες του, τις παιδικές πρώτα, κι ύστερα τις κατοπινές, από την πόλη όπου γεννήθηκε και ζει, την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου. Κι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, αυτής της συγγραφής με τη μέθοδο της αυτόματης γραφής ήταν ένα υπέροχο βιβλιαράκι με παιδικές μνήμες του συγγραφέα από τον Τόπο του (αλά «Αμαρκορντ» του Φελίνι), ο «Ντόρος», που εκδόθηκε και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις «Αιγαίον» (του Βάσου Πτωχόπουλλου) στη σειρά «Μικρά Κείμενα». Η γραφή του Δημήτρη Παπαθέου είναι, όπως προείπα, αυτόματη, όχι όμως και πρόχειρη, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές μοιάζει και είναι παραληρηματική. Γλαφυρή αφήγηση, ενδιαφέροντα και (φορές) αστεία περιστατικά, μα απ’ πάνω απ’ όλα ένα σφίξιμο στο στομάχι για τα χρόνια που έφυγαν και μαζί μ’ αυτά έφυγαν και τα νειάτα…

Περισσότερα στο     http://skorpiesidees.blogspot.com/2011/01/blog-post_29.html