Η μαγεία της μουσικής του Μίκη και η ιέρεια Φαραντούρη

     Γράφω με αφορμή τον ερχομό στην πόλη μας της Μαρίας Φαραντούρη, και την συναυλία που έδωσε, κατά την βραδυά που ήταν αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Μίκης δεν μπόρεσε μεν να ’ρθει αλλά μας έστειλε την μουσική του, τραγουδισμένη από την φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Ξεχείλισε ο λόγος των μεγάλων μας ποιητών, που πέρασαν μέσα στο σπίτι του καθενός μας χάρη στον Μίκη. Ένοιωσα βαθειά την αίσθηση πως ο κόσμος το είχε ανάγκη να τραγουδήσει. Και τραγούδησε! Τραγουδούσαμε όλοι μαζί με την μεγάλη κυρία, με το απαράμιλλο ήθος, την επιβλητική παρουσία  και την αρχοντική φωνή. Μόνο κάποια εμφανή της προβλήματα πρόδιδαν πως ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν χαρίζεται σε κανένα. 

     Είναι δύσκολες οι εποχές που περνάμε σαν έθνος και ο κόσμος ξέδωσε. Ίσως είναι καιρός να ενεργοποιηθούν και πάλι οι ποιητές, να βρουν ερέθισμα για να γράψουν, να παρασύρουν, να συνεπάρουν τα πλήθη, με τον λόγο τους, με την βροντερή φωνή τους. Δάκρυσα όταν σκέφτηκα πως τα περισσότερα από τα τραγούδια που ακούστηκαν τα είχα διδάξει στα παιδιά μου στο Σχολείο, τα είχαμε τραγουδήσει με τις χορωδίες μας σε κάθε ευκαιρία κι όσα απ’ αυτά ήταν εκεί μέσα τα τραγουδούσαν με καμάρι. Ένοιωσα εκείνη την στιγμή πως ο σπόρος που σπέρνουμε, όλοι της πατρίδας μας οι ονειροπόλοι δάσκαλοι, κάποια στιγμή θα καρπίσει, θα πληθύνει ο όμορφος κόσμος, οι νέοι μας, και θ’ ανθίσει και πάλι η χαρά στα χείλη μας. Ίσως τότε γλυτώσουμε από τους απάτριδες προδότες που μας κυβερνούν και προσπαθούν πάση θυσία να εξαφανίσουν τον Ελληνισμό και να τον παραδώσουν βορά στα διεθνή όρνεα. 

     Από την άλλη, παρατηρώντας γύρω μου, έβλεπα νέους ανθρώπους να στέλνουν μηνύματα με το κινητό τους για να περάσει η ώρα (ποιος ξέρει για ποιο λόγο ήρθαν στην συναυλία;), μη σιγοψιθυρίζοντας ούτε ένα τραγούδι, αφού δεν ήξεραν, κι απογοητευόμουν. Έλεγα πως αυτές οι γενιές δεν έχουν μέλλον γιατί δεν ζουν το παρόν κι ούτε ξέρουν κάτι από το παρελθόν. Έβλεπα και τον νεαρό που μας σύστησε η Μαρία για καλή φωνή, να στέκεται με ανοιχτά τα πόδια, με προτεταμένο το κεντρικό του σημείο, να αυτοδιευθύνεται, να μην φροντίσει να μάθει τέσσερα τραγούδια απ’ έξω και να διαβάζει τους στίχους, κι είπα πως τελικώς δεν αρκεί να έχει κάποιος καλή φωνή, πρέπει να μπορεί να το υποστηρίξει με την όλη του παρουσία, κυρίως με το ήθος του, λέξη που υπάρχει και σημαίνει κάτι μόνο στην ελληνική γλώσσα.

     Όταν καταδέχεσαι να εξευτελίζεσαι, να ζητάς την ευκαιρία της ζωής σου να σου την δώσουν οι κάθε λογής Ψινάκηδες, Κωστόπουλοι και Λεβέντηδες της τηλεόρασης, να συντροφεύεις σιτεμένες κυρίες της showbiz, για να ανέλθεις, πώς μπορείς στ’ αλήθεια να τραγουδάς «είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου»; Και πάλι όμως με συνέφερε ο λόγος των Ελλήνων ποιητών και η πληθωρική παρουσία της ιέρειας Μαρίας Φαραντούρη, της μούσας του Μίκη Θεοδωράκη. Αυθόρμητη ήταν επίσης η κίνησή μου να παρακινήσω όλους που βρίσκονταν στην αίθουσα να σηκωθούμε και να την αποχαιρετήσουμε με τους στίχους του Σεφέρη, που δονούσαν την αίθουσα: «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε ψηλότερα», μήπως και μπορέσουμε να το κάνουμε όλοι μας πράξη, στις δύσκολες αυτές στιγμές που ζούμε.

 Χρήστος Βλαχογιάννης

Καθηγητής Μουσικής