ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Ας το πάρουμε επί τέλους χαμπάρι: το Μεσολόγγι εάλω˙ οριστικά και αμετάκλητα! Και δεν… εάλω από κανένα άλλο, αλλά από τον πλέον αδυσσώπητο και ακατανίκητο εσωτερικό εχθρό: τους ξετσίπωτους πολιτικούς.
Δεν ήτανε οι Τούρκοι, δεν ήταν οι Αιγύπτιοι, μηδέ Τουρκαλβανοί αυτοί που μας εκούρσεψαν στη νέα εποχή. Είχαν κοστούμι «Έλληνα», δοσίλογοι καινοί. Ρουφιάνοι ξεκουκούλωτοι με κοστουμιές Αρμάνι και σιλικονούχες κατσιβέλες έμπλεοι μπότοξ από το χαμπέρι έως το τσερβέλο. Ανεπάγγελτα «Εφιαλτών» βλαστάρια, που βρήκαν για επάγγελμα (ξεκούραστο, προσοδοφόρο και ανεύθυνο) την «πολιτική». Συνονθύλευμα αχρηστίας, βρομιάς και δυσωδίας που μετέτρεψε το (υποτιθέμενο) «λίκνο της δημοκρατίας», την Βουλή, σε άντρο βουλιμικών κνωδάλων, υπεύθυνο για την σημερινή πολυεπίπεδη ελεεινότητα. Πολιτική, πολιτισμική, ηθική, οικονομική και, τελικά, εθνική.
Το Μεσολόγγι, ως σύμβολο αυτοθυσίας για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, είναι έννοια κενή περιεχομένου για μία κάστα επαγγελματιών της πολιτικής, που έχει ως μόνη έγνοια της τη διατήρηση της εξουσίας και την μέσω αυτής συντήρηση ή επαύξηση της ευημερίας της. «Μπρος στο δρόμο που χάραξε ο… Κωλέττης», δηλαδή, και όχι ο Καποδίστριας. Είναι φανερό ότι οι σημερινοί κοινοβουλευτικοί κοτζαμπάσηδες έλκουν την πολιτική τους καταγωγή και κουλτούρα από την πολιτική σαβούρα της Επανάστασης και όχι από τον Καποδίστρια ή τον «αγράμματο» (κατά Βερέμη) Κολοκοτρώνη.
Όταν απαξάπαντες οι «ταγοί» μας κουβαλάνε στα ταγάρια τους μόνο τις επιταγές των υπερατλαντικών αφεντικών τους και τα… βιβλιάρια των καταθέσεών τους, το «Μεσολόγγι», και ως έννοια και ως αυτοδιοικητική οντότητα, σήμερα, μόνο ενοχικά συμπλέγματα μπορεί να τους δημιουργεί και όχι αισθήματα χρέους προς την Πατρίδα. Η «Ρωμιοσύνη» τους συγκινεί μόνο γιατί τους θυμίζει (ως …μουσική) τα νειάτα τους και το «Πολυτεχνειακό» τους παρελθόν και όχι για το πολιτισμικό φορτίο που προαιώνια κουβαλάει. Πέρνοντας την εξουσία στα χέρια τους, το πάλαι ποτέ «ψωμί – παιδεία – ελευθερία», το μεταποίησαν σε «παντεσπάνι (για πάρτη τους) – παραπαιδεία (για τα παιδιά μας) και  υποτέλεια (για την πατρίδα μας)». Απάτριδες όντες, παγκοσμιοποιημένοι τσογλανοκολεγιόπαιδες, αμερικανοτραφείς ή αμερικανογεννημένοι θαλαμοφύλακες λεσχών και στοών κάθε είδους, φρίττουν – στο άκουσμα και μόνο – της λέξης «πατρίδα». Φρόντισαν ήδη με την «κατάλληλη» διαχρονική στελέχωση του Υπουργείου Παιδείας, υπό την καθοδήγηση και χρηματοδότηση «ευαγών» αμερικανικών ιδρυμάτων, να απογυμνώσουν την Παιδεία απ’ ότι θύμιζε «Ελλάδα, χάριν μιας ύποπτης πολυπολιτισμικότητας, σε βαθμό που η αναφορά και μόνο στις λέξεις «πατρίδα» ή «έθνος» να θεωρείται ταυτόσημη του «ρατσισμού», του «εθνικισμού», του «ξενοφοβισμού» και παντός είδους «-ισμού». Τα πάντα έχουν γίνει αντικείμενο «δούναι και λαβείν», κυρίως δε… λαβείν!
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα είναι αυτονόητο πως τα εθνικά σύμβολα, όπως είναι το Μεσολόγγι, δεν έχουν θέση στη σημερινή Ελλάδα.  Είχαν ήδη πάψει να την έχουν προ πολλού, απλώς εμείς αεροβατούντες αργήσαμε να το ψυλλιαστούμε, επαφιέμενοι στα ρητορικά φληναφήματα των επετείων. Το Μεσολόγγι απογυμνώθηκε σταδιακά από όλες τις υπηρεσίες και από ό,τι δικαιωματικά του ανήκε (και του ανήκει), γιατί δεν είχε και πολλά να προσφέρει στους κομματικούς κυαμοσυλλέκτες. Ομοίως, τα ημέτερα κομματόσκυλα (ή …γιουσουφάκια), αμφοτέρων των φατριών του σύγχρονου ιπποδρόμου (πράσινοι και βένετοι), δεν σκέφτηκαν ποτέ μεσολογγίτικα, αλλά με προσωπικά και κομματικά κριτήρια, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της πολιτικής εκπροσώπησής μας και την αντίστοιχη ενδυνάμωση του επαρχιώτικου μεγαλοϊδεατισμού του Φουλιστάν. Έτσι το Φουλιστάν, πλην των όσων άλλων λόγων μπορεί να παραθέσει κάποιος, γιγαντώθηκε αναλώμασι του Μεσολογγίου, αλλά και σε βάρος όλης της υπόλοιπης Αιτωλοακαρνανίας, η οποία – παρά τον φυσικό πλούτο της – έμεινε ουραγός στην όποια «ανάπτυξη» της χώρας. Η πολιτεία, ξεκοκαλίζοντας το Μεσολόγγι και ξεκαψουρώνοντας τον αρχοντοχωριατισμό του Φουλιστάν, την «έκανε με ελαφρά πηδηματάκια», σε ό,τι αφορούσε τις τεράστιες υποχρεώσεις της έναντι του νομού που ξεδιψάει με τα νερά του τον μισό πληθυσμό του σημερινού …ΔουΝουΤιστάν (πρώην Ελλάδα). Η ζημιά είναι δυστυχώς μη αναστρέψιμη, ιδίως τώρα που η Ελλάδα περιέπεσε στο ναδίρ.
Ακούω πως αυτό τον καιρό, εν όψει των εορτών της Εξόδου, υπήρχε σκεπτικισμός για το αν οι «επίσημοι» θα έπρεπε στην πομπή να ακολουθούν την «εικόνα» ή να στέκονται σε κάποια εξέδρα που θα στηνόταν μπροστά από το Ηρώον. Εικάζω πως ο προωθούμενος νεωτερισμός, το στήσιμο εξέδρας δηλαδή, θα συνδέεται με τον όχι αβάσιμο φόβο του γενικού… κραξίματος των εκπροσώπων της κυβέρνησης. Δεν ξέρω που κατέληξαν οι υπεύθυνοι, αλλά η πρότασή μου, εάν είχα λόγο, θα ήταν η εξής: οι μεν προσκεκλημένοι των ξένων αντιπροσωπειών, καθώς και οι λοιποί προσκεκλημένοι, πλην των πολιτικών, να ακολουθήσουν την παράδοση και την πορεία πίσω από την «εικόνα», οι δε πολιτικοί (του Προέδρου συμπεριλαμβανομένου) να τύχουν «ιδιαίτερης» μεταχείρισης. Ξεκινώντας (τιμητικά} από τον Πρόεδρο, τον «πολιτειακό» και ακριβοσυντήρητο άρχοντα – πλαγγόνα, που υπογράφει ότι νομοθετικό αποχώρημα του προσκομίσουν, θα πρότεινα να κάτσει στο μέγαρό του και να φάει το γιαουρτάκι του ήσυχος, χωρίς το φόβο να του έρθει η παδέλα κατάμουτρα. Για τους λοιπούς πολιτικούς, θα πρότεινα να στηθεί μια εξέδρα έξω από την Πύλη, όπου ο μεσολογγίτικος λαός θα μπορούσε, μετά το πέρας των εκδηλώσεων της Εξόδου, να τους αποδώσει με άνεση το απαραίτητο τιμητικό… γιαούρτωμα, ευγνωμονώντας τους για τα «όσα καλά τη πόλει προσήνεγκον»!
Όνειρα εαρινής νυκτός, βέβαια, γιατί όλοι μαζί θα στρογγυλοκάτσουν την Κυριακή των Βαϊων, για να περιδρομιάσουν τζάμπα και να ξαναπούν για πολλοστή φορά τις καθιερωμένες παπαρολογίες τους. Και του χρόνου!
ΦΑΝΟΣ (από saltsinologies)